Element of Play

Çağdaş sanatta oyun olgusunun ilkel insanın katıksız varoluşundan çağdaş insana uzanan bir görü perspektifi olanağını mümkün kıldığı düşünülmektedir. Günümüzde disiplinlerarası yaklaşımların yaygınlaşması, sürecin yapıta, izleyicinin katılımcıya, katılımcının sanatçıya dönüşmesi ile geçişli, çok boyutlu ve melez sanatsal ifadeler ortaya çıkmıştır. Bu ifadelerin kavranmasında ve ilgili alanda üretim sağlanmasında oyunsal anlayışın ve çağdaş sanatta yaratma sürecinin oyun olgusu bağlamında incelenmesinin, gerekli olduğu düşünülmektedir. Oyun kavramının çocuk oyunlarından spor müsabakalarına, dilbilimsel oyunlardan simülasyonlara kadar çok geniş bir alana yayılmış olması onu tanımlamayı zorlaştırmaktadır. Bu alanı daraltmak adına konu oyun, çağdaş sanat ve yaratım süreci ile sınırlandırılmıştır. Literatürde çağdaş sanatta yaratma süreci ve oyun ilişkisi konusunda geniş bir araştırma yelpazesi bulunmadığı ve bu hususta türkçe yayınların kısıtlı olduğu gözlemlenmiştir. Oyunun psikolojik, sosyolojik, felsefi ve sanatsal boyutları hakkında yapılan literatür taraması ve doküman inceleme analizleri ışığında, sanatçının yaratma süreci ve bu sürecin ürüne ve ürünün diyaloğa dönüşümü için temel yapıtaşının "oyun" olduğu sonucuna varılmıştır. Bu bağlamda bir sanatçının bireysel yaratım süreci, yaratım sürecinin yapıta dönüşümü ve yapıtın bir diyalog olanağı olarak izleyici ile etkileşime geçme süreçleri için "oyun kurma" terimi önerilerek, Marcel Duchamp, Marina Abramovic ve Gabriel Orozco'nun yaratma süreci ve oyunu, sanatsal ifade biçimlerinde kullandıkları düşünülen sanatçı örnekleri ile incelenmeye çalışılmıştır.

A philosophical analysis of play and games is andertaken in this paper. Playful gaming, which is shown to be a synthesis of play and games, is utilized as a category for undertaking the examination of play and games. The significance of playful gaming to education is demonstrated through analyses of Plato's, Dewey's, Sartre's, and Marcuse's theories of play. An analysis of the learning of norms and values in political and educational socialization games also is made. (DB) Note regarding author’s past institutional affiliations: paper was originally published in the MPES Proceedings, then on the ERIC educational website several years after its publication in the Proceedings. When the author submitted such paper for publication on the ERIC platform, he was already a faculty member at a state university in Illinois; hence the difference in his institutional affiliations when he first presented it (U-M), and when he submitted it to ERIC (CSU). --Alexander Makedon, Houston, Texas, July, 4, 2025

Semin Sinem CACHODURAN  Ü. Ilgaz ÖZGEN TOPCUOĞLU  Öz Çağdaş sanatta oyun olgusunun ilkel insanın katıksız varoluşundan çağdaş insana uzanan bir görü perspektifi olanağını mümkün kıldığı düşünülmektedir. Günümüzde disiplinlerarası yaklaşımların yaygınlaşması, sürecin yapıta, izleyicinin katılımcıya, katılımcının sanatçıya dönüşmesi ile geçişli, çok boyutlu ve melez sanatsal ifadeler ortaya çıkmıştır. Bu ifadelerin kavranmasında ve ilgili alanda üretim sağlanmasında oyunsal anlayışın ve çağdaş sanatta yaratma sürecinin oyun olgusu bağlamında incelenmesinin, gerekli olduğu düşünülmektedir. Oyun kavramının çocuk oyunlarından spor müsabakalarına, dilbilimsel oyunlardan simülasyonlara kadar çok geniş bir alana yayılmış olması onu tanımlamayı zorlaştırmaktadır. Bu alanı daraltmak adına konu oyun, çağdaş sanat ve yaratım süreci ile sınırlandırılmıştır. Literatürde çağdaş sanatta yaratma süreci ve oyun ilişkisi konusunda geniş bir araştırma yelpazesi bulunmadığı ve bu hususta türkçe yayınların kısıtlı olduğu gözlemlenmiştir. Oyunun psikolojik, sosyolojik, felsefi ve sanatsal boyutları hakkında yapılan literatür taraması ve doküman inceleme analizleri ışığında, sanatçının yaratma süreci ve bu sürecin ürüne ve ürünün diyaloğa dönüşümü için temel yapıtaşının "oyun" olduğu sonucuna varılmıştır. Bu bağlamda bir sanatçının bireysel yaratım süreci, yaratım sürecinin yapıta dönüşümü ve yapıtın bir diyalog olanağı olarak izleyici ile etkileşime geçme süreçleri için "oyun kurma" terimi önerilerek, Marcel Duchamp, Marina Abramovic ve Gabriel Orozco'nun yaratma süreci ve oyunu, sanatsal ifade biçimlerinde kullandıkları düşünülen sanatçı örnekleri ile incelenmeye çalışılmıştır.

“Güncel Sanatta Bir Yaratma Süreci Olarak Oyun Kurmak” konulu tez
çalışmasında, güncel sanatta oyun olgusunun incelenmesi ve çağdaş sanatçıların
yaratım süreçlerinin bireysel sanatçı kimliğini oluşturma, yaratım sürecinin ürüne
dönüşmesi, bu sürecin diyalog olarak kurgulanması incelenerek “oyun kurmak”
bağlamında değerlendirilmesi amaçlanmıştır. 
Günümüz sanatının sürekli değişen ortamındaki anlam arayışına ilkel
insandan gelen ve şimdiki ana bakma olanağı sağlayan ve insanlığın en temel dinamiği
olan oyun olgusunun güncel sanatta önemli bir yeri olduğu düşünülmektedir. 
Bu tez çalışmasında oyun olgusunun ve yaratma sürecinin ontolojik,
antropolojik, sosyolojik, psikolojik yönleri dikkate alınarak, günümüz sanatı ve
sanatçısı ile bağlantısı araştırılmış, oyunun yaratıcılığı beslerken, sanat üretme
eylemine dönüşme süreci değerlendirilmiştir. “Oyun kurmak” terimi günümüz
sanatçısının yaratımının tüm bireysel süreçlerini kapsamasının yanı sıra bu yaratım
sürecinin yapıta dönüşmesi ve sürecin izleyici katılımı ve etkileşimini
barındırandırması bağlamında üç alt başlıkta incelenmiştir. Bu bağlamda oyun
kurmak; sergileme, işaretleme, gizleme-gösterme, diyalog kurma, katılım gibi
uygulama alanları ile ilişkilendirilerek tüm bu karşılaşmalar bütünü için düşünülmüş,
yapıtlardan örneklerle açıklanmıştır.
Sanatsal üretim sürecinde oyunun beslediği yaratıcılık ve yaratıcılığa etki eden
sistemler ele alınarak, güncel sanatta sanatçının kültüre katkı sağlayan ve bir sanatsal
ürün ortaya çıkarmasında rol oynayan oyun kurma süreçleri araştırılmıştır. Yaratıcılık
ve yaratıcılığa etki eden faktörler arasında sanatçının bireysel çabası dışında sanatsal
bir denetim mekanizmasının ve sembol dili olarak belirlenen alanda yetkinliğinin
önemi belirtilmiştir. Bu alan sanatın varoluşu ile birleştirilebilecek bir içsel yaratma
süreci olarak var olmuştur. Yaratım sürecinin yapıta dönüşümü güncel sanat ve oyun
bağlamında incelenmiştir. 
Yaratma sürecinin katılıma ve etkileşimin oyuna dönüşümü “diyalog olarak
oyun” adı altında incelenerek, güncel sanat ve oyun bağlamında yorumlanmış ve
sanatçı örneklerine yer verilmiştir. Sanatçıların oyun kurma süreçleri ve kendi sanatsal
anlayış biçimlerini oluştururken beslendikleri unsurlar incelenmiştir. Tez kapsamında
yapılan uygulama çalışmalarında da farklı serilerle oyun kurma ve izleyicinin de dahil
olduğu çalışmalar yapılmış ve yapılan çalışmalar değerlendirilmiştir. Sanatçıların
oyunsal bağlamda yaratım süreçlerinin araştırılması ve yapılan uygulama çalışmaları
kapsamında, oyunun yeni karşılaşmalar, kavrayışlar yaratma ve metaforik ifade de
olduğu kadar düşünsel ve uygulama alanında da özgürleştirici ve eğitici katkılar
sağladığı sonucuna varılmıştır.
Araştırmalar esnasında genel tarama modeli esasında konuyla ilgili literatür ve
tez veri merkezlerinden tez konusu bağlamında taramalar yapılmıştır. Tez
çalışmasında çeşitli sanatçı günlükleri, makaleler, kütüphane ve internet ortamından
erişilebilen kaynaklar, dünya müzeleri, sanatçı kataloglarından ve sanatsal
çalışmalardan faydalanılmıştır.
Bu tez çalışmasında tez konusuyla ilişkili olarak güncel sanat ve ayrıca 1990
sonrası ilişkisel estetik açısından yapıttan çok oluşa odaklandığı gözlemlenmiş ve
oyunun yaratıcı süreç için en önemli unsurlardan biri olduğu sonucuna varılmıştır.

Çağdaş sanatta oyun olgusunun ilkel insanın katıksız varoluşundan çağdaş insana uzanan bir
görü perspektifi olanağını mümkün kıldığı düşünülmektedir. Günümüzde disiplinlerarası
yaklaşımların yaygınlaşması, sürecin yapıta, izleyicinin katılımcıya, katılımcının sanatçıya
dönüşmesi ile geçişli, çok boyutlu ve melez sanatsal ifadeler ortaya çıkmıştır. Bu ifadelerin
kavranmasında ve ilgili alanda üretim sağlanmasında oyunsal anlayışın ve çağdaş sanatta
yaratma sürecinin oyun olgusu bağlamında incelenmesinin, gerekli olduğu düşünülmektedir.
Oyun kavramının çocuk oyunlarından spor müsabakalarına, dilbilimsel oyunlardan
simülasyonlara kadar çok geniş bir alana yayılmış olması onu tanımlamayı zorlaştırmaktadır. 
Bu alanı daraltmak adına konu oyun, çağdaş sanat ve yaratım süreci ile sınırlandırılmıştır.
Literatürde çağdaş sanatta yaratma süreci ve oyun ilişkisi konusunda geniş bir araştırma
yelpazesi bulunmadığı ve bu hususta türkçe yayınların kısıtlı olduğu gözlemlenmiştir.
Oyunun psikolojik, sosyolojik, felsefi ve sanatsal boyutları hakkında yapılan literatür taraması
ve doküman inceleme analizleri ışığında, sanatçının yaratma süreci ve bu sürecin ürüne ve
ürünün diyaloğa dönüşümü için temel yapıtaşının “oyun” olduğu sonucuna varılmıştır. Bu
bağlamda bir sanatçının bireysel yaratım süreci, yaratım sürecinin yapıta dönüşümü ve
yapıtın bir diyalog olanağı olarak izleyici ile etkileşime geçme süreçleri için “oyun kurma”
terimi önerilerek, Marcel Duchamp, Marina Abramovic ve Gabriel Orozco’nun yaratma süreci
ve oyunu, sanatsal ifade biçimlerinde kullandıkları düşünülen sanatçı örnekleri ile
incelenmeye çalışılmıştır.

Bu makale İntihal.net tarafından taranmıştır. This article was checked by Intihal.net. Эта статья была проверена Интихал.нет Bu makale Creative Commons lisansı altındadır. This article is under the Creative Commons license. Это произведение доступно по лицензии Creative Commons.

Görsel şiir hareketi, şiire dâhil olamayacağı düşünülen birçok malzemeyi bu türe dâhil eden, şiir için olmazsa olmaz kabul edilen ölçütleri sorgulayan ve şiire dair okuma-yazma alışkanlıklarını sarsan deneysel girişimlerde bulunur. Bahsedilen nedenlerden dolayı görsel şiirle avangart kuramı arasında bir ilişki kurmak mümkündür. Bu makalede, ifade edilen çerçevede, Türkiye’deki görsel şiir hareketinin önemli temsilcilerinden biri olan Serkan Işın’ın “Dünyanın En Güzel Dört Dizesi” adlı şiiri, avangart kuramı çerçevesinde incelenecek ve bu kuram perspektifinden yorumlandığında onun kazandığı açılımlar tartışılacaktır. Söz konusu incelemede, Serkan Işın’ın şiiri ile avangart sanatın öncü ismi Marcel Duchamp’ın “Çeşme” adlı eseri arasında estetik özerklik ve estetizm karşıtlığı, sanatçı/şairin niyeti, hazır nesne seçimi gibi açılardan koşutluklar kurulacaktır. Bu bağlamda öncelikle, tartışmalı bir içeriğe sahip olan avangart kuramı, Peter Bürger’in bakış açısından ele alınacak, daha son...

The consequences of wars and revolutions, of great social events, have often resulted in major changes in government, economy, social-cultural and art. The First World War, by taking the whole world under its devastating effect, inflicted wounds on humanity that are difficult to heal. This destructive effect also showed itself in the works of artists and led to the emergence of different artistic understandings. Dada, conceptual art, happening, land art and arte povera are some of the art movements that emerged after the war. It is seen that this understanding, which is often the artist's rebellion, is also an opposition, a desire to keep art and art objects separate from everything, a desire to destroy stereotyped values and resistance. Now art could appear anywhere and in anything. Art, which has undergone changes in this direction, eventually came to the use of the human body as an art material and got rid of the concern of permanence and got free and original by getting rid of traditional expression, shaping and even a certain place. The purpose of this research is to examine the emergence and basic principles of the art in question through performance artists such as Yoko Ono, Cris Burden, Josep Beuys and Maria Abramovic. The literature review method was used to obtain the data in the study. In this context, based on the interviews made with the mentioned artists in previous years, findings regarding their understanding of art were obtained and evaluations were made in line with these data.

Son yillarda sanatin dogasini sorgulayan sanatcilar, plastik sanatlara alternatif arayislar icerisine girmislerdir. Bu arayislarin sonucu olarak, disiplinler arasindaki ayrimlarin ortadan kalkmaya basladigi ve yaraticilikta sonsuz ozgur bir surece girildigi gorulmektedir. Geleneksel estetik olcutleri reddeden, izleyici-sanatci-sanat yapiti arasindaki sinirlari ortadan kaldiran, her turlu sinirlayici yaklasim ve tabudan siyrilan, cok katmanli anlam ureterek algilama sinirlarini zorlayan Kavramsal Sanat, sanatciya kendini ifade edebilecek alani, disiplini, malzemeyi ozgurce belirleyebilme olanagi saglamaktadir. Bu calismada; kavramsallasma surecinde en onemli adim olan Dada Hareketinin, Kavramsal Sanatin olusumuna etkileri sunulmaktadir.

The phenomenon of play is proposed as a legitimate goal for interactive multimedia learning environments. Play offers a means for understanding motivation and learning in a holistic way. Serious play is not easy to achieve, but the reward is an intense and satisfying experience for both students and teachers. Technology offers many routes to serious play. Some are aligned with the design of interactive multimedia, such as simulations and games. Others are aligned with design activities where students themselves take charge of multimedia tools. Three collaborative projects are offered as examples of this proposal and the issues that frame it involving elementary and middle school students, graduate students, and students with intellectual and behavioral disabilities.

The phenomenon of play is proposed as a legitimate goal for interactive multimedia learning environments. Play offers a means for understanding motivation and learning in a holistic way. Serious play is not easy to achieve, but the reward is an intense and satisfying experience for both students and teachers. Technology offers many routes to serious play. Some are aligned with the design of interactive multimedia, such as simulations and games. Others are aligned with design activities where students themselves take charge of multimedia tools. Three collaborative projects are offered as examples of this proposal and the issues that frame it involving elementary and middle school students, graduate students, and students with intellectual and behavioral disabilities.

“Güncel Sanatta Oyun Kuramı ve Oyun Olgusu” başlıklı tez çalışmasında oyun olgusunu anlaşılır hale getirmek amacıyla, öncelikle oyun kavramı üzerine çalışmış düşünürlere yer verilmiştir. Oyun kavramı tarihsel, toplumsal, mitolojik, felsefi, sanatsal ve bireysel olmak üzere çeşitli açılardan kısaca ele alınmıştır.
Güncel sanatın, günümüzde kavramsal anlamda sürekli değişime uğrayan zemininde tanımlanmasının önem arz ettiği düşünülmüş; güncel sanata ve oluşum sürecine değinilmiştir.
Sanatsal bağlamda oyun kavramı ve günümüz sanatında oyunsal unsur incelenmiştir. Oyun ve Güncel Sanat’ın ortak noktaları ve benzerlikleri açıklanarak, bu bilgiler ışığında “Güncel Sanatta Oyun Kuramı ve Oyun Olgusu” başlıklı tez çalışması, oyun kavramından esinlenen ve oyun olgusunu kullanmaya eğilimli, 1960 sonrası güncel sanatçılarla desteklenmiştir.
Son olarak, tez yazarının konu ile bağlantılı olan çalışmalarından örnekler verilerek tez tamamlanmıştır.
Bu tez çalışması aracılığıyla günümüz sanatının olmazsa olmazı durumuna gelen ve yapıtta samimiyeti, varoluşu, yapıtın sanat yapıtı olmasını sağlayan unsurlardan en önemlisinin oyun olduğu sonucuna varılmıştır. Oyunun teoride kavranması yanında uygulanabilirlik düzeyinde tespitlerde bulunulmuştur. Böylece tez çalışmasının başlıca hedeflerinden biri olan, genç sanatçıları sanat alanındaki oyun kavramı ile tanıştırıp, kendi sanatsal oyunlarını kurmalarında vizyon kazandırma hedefine ulaşıldığı düşünülmektedir.
Anahtar kelimeler: Çağdaş sanat, Oyun olgusu, Sanatçı

Ac tA Ac A de m i A e A rt i u m V i l n e nsis / 67 2 012 A RT A N D PL AY Art and play are two fundamental characteristics of humans. Being comparably important, the two notions are strongly interconnected -something that is not only longstanding but has also been carefully observed. Hayden Ramsay notes: "As thinkers from Aristotle onwards have noted, part of the benefit of artistic performances is the opportunity to express and explore powerful emotions and beliefs in safer and more con-This paper examines creative uses of video games. The starting point of the article is an observation of the inherent interconnection between play and art. The demise of the play element, as observed by

For education to be more intrinsically engaging, play should be an integral part of the learning process. In today's terrain of unremittingly shifting realities, the necessity for lifelong learning and the rebuilding of a learning society is predominant. There has been a frenzy in research with a plethora of wise solutions and models as to what and how should be learned, but with very little relevance to learners motivation. Why do people engage in learning? Is extrinsic motivation enough to make people want to learn in depth? Can learners intrinsic concerns be integrated into the what and how models of a fixed linear/sequential curriculum, teacher/textbook, exam-centred education system, or should there be another way?

This paper is an attempt to examine the capacity of play in generating and facilitating self-searching and promoting self-compelled deep learning by looking into the history of play learning and reporting on the emerging possibilities of contemporary playful learning systems. The report draws on literature review of play theory and play related issues, and on participatory observation of existing playful learning environments conducted mostly on and over the Internet. It also draws heavily on the innovative and exceptional learning experience the writer have had participating in the MA in ODE courses offered at a distance by the Institute of Educational Technology of the OU/UK, and on the ten-year eye-opening teaching/learning experience with the blind.